I Մեր գյուղն էն է, որ հըպարտ,Լեռների մեջ միգապատ,Խոր ձորերի քարափին՝Ձեռը տըված ճակատին՝Միտք է անում տըխրադեմ․Ի՞նչ է ուզում՝ չըգիտեմ․․․Պաս չենք էնտեղ մենք ուտում,Ու ջերմեռանդ աղոթում,Ժամ ենք գնում ամեն օր․Բայց միշտ ցավեր նորանոր,Միշտ մի աղետ, մի վընասԳալիս են մեզ անպակաս։Ահա պատմեմ ձեզ մի դեպք,Մի պատմություն, որ երբեքՀիշատակով տըխրալիՍըրտիս հանգիստ չի տալի։
II Մեր գյուղից վեր մինչ էսօրԿա ուռենի մի սըգվոր։Մեծ անտառից նա զատված,Մարդու կացնից ազատված՝Կանգնած է դեռ ու շոգինՀով է տալի մըշակին։Գիժ, լեռնային մի վըտակԽոխոջում է նըրա տակ,Խաղում կանաչ մարգերին։Էն առվակում կեսօրին,Երբոր շոգից նեղանում,Գընում էինք լողանում։Տըկլոր, աշխույժ խըմբակով,Աղաղակով, աղմուկովԽաղում էինք, վազվըզումԳույն-գույն մանրիկ ավազում։Կամ հետևում հևիհևԹիթեռնիկին ոսկեթև,Ու միշտ հոգնած ժամանակ,Էն մենավոր ծառի տակՆըստում տըխուր մի քարի,Գերեզմանին Մարոյի․․․Մարո՜, անբա՜խտ, վաղամե՜ռ,Դու մանկության իմ ընկեր,Ո՜րքան ենք մենք խաղացել,Իրար սիրել ու ծեծե՜լ․․․
III Ժիր էր Մարոն, դուրեկան,Նոր էր իննը տարեկան,Նըրանց տունը երբ մի օրԵկան երկու եկավոր։Ու Մարոյի մայրիկըԵրբ որ բերավ, դրավ լիքըԽոնչեն նըրանց առաջին,― Շնորհակալ ենք մենք, ասին․Տաշտներըդ լի հաց լինի,Դուռներըդ միշտ բաց լինի․Հաց չենք ուզում ձեզանից,Հող տըվեք մեզ ձեր տանից․․․Էն ժամանակ ՄարոյիՀայրիկն առավ արաղիԼիքը բաժակն ու ասաց․― Կամքըդ լինի, տեր աստված․․․Նըշանեցին Մարոյին,Տըվին չոբան Կարոյին։
IV Չոբան Կարոն սարերիՄի հովիվ էր վիթխարի․Բոյ-բուսաթին նայելիսՄարդու զարզանդ էր գալիս․Բայց զոքանչը անսահմանՍիրում, փարում էր նըրան։Շատ էր սիրում և Մարոն․― Լավն է, ասում էր, Կարոն,Բերում է ինձ ամեն օրԿանփետ, չամիչ ու խընձոր․․․
V Մին էլ Կարոն աղմուկովԵկավ զուռնով-թըմբուկով,Ու Մարոյին զուգեցին,Երեսին քող ձըգեցին,Հինա դըրին ձեռքերը․․․Եկավ խաչով տերտերը,Տարավ ժամում կանգնեցրեց․― Տե՞ր ես, որդյա՛կ, հարցըրեց։― Տեր եմ, ասավ մեր Կարոն,Լուռ կանգնած էր միշտ Մարոն…Հայրն էլ եկավ ու ծեսինԷսպես օրհնեց իր փեսին․― Ջաղացիդ միշտ հերթ լինի,Մեջքըդ ամուր բերդ լինի․․․Իսկ երբ հնչեց «տարան-հա՜»-ն,Նըրան փեսի տուն տարան։Պսակեցին Մարոյին,Տըվին չոբան Կարոյին։
VI Թե գըրբացի չար ջանքով,Գիր ու կապով, բըժժանքովՄանուկ սիրտը կըտրեցին,Կամ թե նըրա հանդերձին,Էն անհոգի չար ջադունՔըսեց գիլի ճըրագուն…Էդ չիմացավ ոչ ոք պարզ,Միայն փոքրիկ նորահարսՄարոն ատեց իր մարդուն․Փախավ, եկավ ետ հոր տուն։Եկավ լացեց նա վըշտոտ․― Ես չեմ գընալ նրա մոտ․Ես սիրում եմ մայրիկին,Ես չեմ ուզում լինեմ կին․․․
VII Հայրիկն էնժամ բարկացավ,Ծեծեց նըրան ու ասավ․― Դու՛րս իմ տանից, սևերե՛ս,Ետ չընայես դեպի մեզ,Ոտ չըդնես էլ տունըս,Մըրոտեցիր անունս․․․Լալով, ծածկած իր դեմքը,Թողեց Մարոն հոր շեմքը։
VIII Ու հալածված իր հորից,Փախած չոբան Կարոյից,Սոված, պատռած շորերով,Կորչում էր նա օրերով։Կուչ էր գալիս խըղճալիՕջախի շուրջ օտարիԿամ թափառում մեն-մենակՄեր հանդերում շարունակ։
IX Շատ ամիսներ անց կացան․․․Դիմաց սարից մի չոբանՁեն էր տալիս մի օր մեզ,Թե՝ իմացե՛ք, որ էսպեսԿարմիր շորով մի խիզանԸնկավ ձորը, մի կածան․․․Դուրս թափվեցինք մենք գյուղից,Հեռու կանգնած, երկյուղից,Տեսանք՝ ահեղ էն ձորումՈնց էր լալիս ու գոռումՄարոյի հայրն ալևոր,Մայրը ճըչում սըգավոր։Շատ լաց եղավ և Կարոն․․․Մեռա՜վ, գնաց մեր Մարոն։
X Սակայն անբախտ նըրա դինՊապի կողքին չըդըրին։Գյուղից հեռու մինչ էսօրԿա ուռենի մի սըգվոր։Էն մենավոր ծառի տակՓոս փորեցին մի խորին,Առանց ժամ ու պատարագՄեջը դըրին Մարոյին,Էն սև քարն էլ տաշեցին,Բերին վըրեն քաշեցին։
XI Շատ եմ տեսել, երբ սըգվորՄայրը մենակ, սևաշոր,Կորանալով էն քարին՝Ձեն էր տալիս Մարոյին․― Ո՞վ քեզ ծեծեց, Մարո ջա՜ն,Ո՞վ անիծեց, Մարո ջա՜ն,Ո՞ւր փախար դու, Մարո ջա՜ն,Տուն արի՛, տո՜ւն, Մարո ջա՜ն,Խո՛ր ես քընել, Մարո ջա՜ն,Չե՛ս զարթնում էլ, Մարո ջա՜ն․․․Կորանալով էն քարին՝Ձեն էր տալիս Մարոյին․Խունկ էր ծըխում, մոմ վառում,Որ գիշերվան խավարումՓայփըլում էր մեն-մենակՀեռվից երկար ժամանակ։